Dzieci

Zdecydowanie tak - moje dzieci mnie zmiękczyły. Wzruszam się absolutnie wszystkim! Zawsze byłam twardym rogalem, a nie miętką bułką. Nie wiem, czy to ja jestem dziwna, czy po prostu matki tak mają. Może zachodzisz w ciążę, rodzisz dziecko i coś Ci się po prostu zmienia w głowie? Jakieś czakramy czy inne cholerstwa , otwierają się i bach! Z twardej baby, stajesz się miękką bułką? Nie wiem. Bo czy płakanie dwa razy podczas programu informacyjnego, i to wcale nie z okazji tragedii, jest normalne?

Pierwsza podróż samolotem to wydarzenie! Ale pierwszy raz w samolocie z dzieckiem to dopiero przeżycie! Strach, radość, niepokój - nie tylko najmłodsi to przechodzą. Dorośli też. Jedni są podekscytowani, innych paraliżuje strach. Pamiętam swój "pierwszy raz" - z jednej strony nie mogłam się doczekać, z drugiej jednak serce waliło mi jak młot. Poleciałam jako nastolatka, na wakacje z mamą i siostrą, miałam 18 lat. Ależ to było wydarzenie w moim życiu!

Nie jestem matką idealną, nie sadzę w ogródku warzyw, a potem nie przecieram przez siteczko zupy krem. Mimo szczerych chęci, jakoś mi nie po drodze. Nie mam ogromnego ogródka, daru do roślin (o czym już wiesz) i generalnie czasu. Wystarcza mi go jedynie na kupienie warzyw na targu i to nie zawsze. Staram się gotować w domu, moje dzieci uwielbiają brokuły i fasolkę szparagową. Ba! Starsza kocha brukselkę. Nie wiem skąd ten pomysł, bo dla mnie to okropność, ale szanuję. Z gustami się podobno nie dyskutuje.

Nie jestem najlepszą matką świata, nie kupuję moim dziewczynom wielu zabawek tak bez okazji. Owszem, mogą czasami liczyć na jakąś mikro rzecz, ale wychodzę z założenia, że w dzisiejszym świecie wszystko dostępne jest na wyciągnięcie dłoni. Zazwyczaj dostają to, czego chcą i po krótkiej chwili zapominają, że była to "najfajniejsza zabawka, którą musiały mieć". Chcę nauczyć swoje córki, że nie wszystko w życiu przychodzi łatwo. Że trzeba szanować to, co się ma i umieć docenić chwile spędzone z najbliższymi, bo one są ważniejsze niż wszystkie zabawki świata!

Od pewnego czasu toczy się dyskusja na temat restauracji, do których wstępu nie mają dzieci. Restauracje bez dzieci - pierwsza myśl? Ale jak to, przecież to dyskryminacja! Druga? Fajnie byłoby zjeść obiad z mężem, w lokalu, bez dzieci. Bez tych cudzych tym bardziej. Moim zdaniem genialna opcja. Mimo tego,że mam dzieci, kocham je i uwielbiam spędzać z nimi czas, to czasami fajnie jest gdzieś wyjść i wiedzieć, że nie usłyszy się tam marudzenia, krzyków i płaczu.

Nie oceniaj, nie śmiej się i nie wytykaj wad dziecka innej matki. Twoje dzieci uczą się od Ciebie. Nie rób też przykrości innej matce z powodu odmienności jej dziecka. Nie chcesz przecież, żeby ktoś skrzywdził Twoje, prawda?

Z pieniędzmi jest różnie - raz je masz, a raz nie. Życie. Jest jednak jedna kwestia, na którą nigdy nie żałuję i oddam każdą złotówkę. Znajdę też chwilę, żeby gdzieś je zawieźć, pokazać coś nowego lub poleżeć na dywanie. A Ty?