Nie zgadzam się, by żyć "tak sobie". By wstawać rano i mówić sobie, że "jakoś to jest". Myśleć, że nic się nie zmieni, że lepiej nie narzekać. Nie chcę przeciętności, spełnienia minimum moich potrzeb. Chcę od życia więcej! Może to dlatego, że lubię wyzwania? Gdy coś przychodzi zbyt prosto, nie jest już dla mnie tak atrakcyjne. Chcę się rozwijać, pokonywać bariery, rozwiązywać problemy i działać. Marzy mi się taki lepszy świat dla mnie i mojej rodziny. Ten typ tak po prostu ma. Niestety Ciebie też będę na to namawiać. Sorry, tak mam - chcę by innym też żyło się lepiej.
Rodzicielstwo jest ważne. Jednocześnie to taka ciekawa rzecz, na której każdy się zna - każdy lepiej niż Ty. Co ciekawe, większość osób nie pozostawia miejsca na własne zdanie w tej kwestii, a manifestuje swoje w każdej możliwej sytuacji. Wszyscy wiedzą lepiej od Ciebie jak wychowywać, ubierać, ile dzieci mieć i jak powinny się rozwijać. Nawet rząd jest tą kwestią mocno zaaferowany, a swoją cegiełkę dokłada też kościół. Bo w tym kraju MUSISZ mieć dzieci, które wychowasz wg konkretnych reguł. Ale co w przypadku, gdy ja nie chcę dzieci?
Czy potrafisz przyznać przed sobą, że nie jesteś perfekcyjna? Że nie wszystko robisz idealnie i czasami potrzebujesz chwili dla siebie, bez dzieci i męża w tle? Chcę Ci dzisiaj przedstawić kobietę, która postawiła życie na jedną kartę, zaryzykowała i odniosła sukces. Jest niezwykle ciepła, pracowita i... normalna. Przedstawiam Ci Anię Dydzik - nieperfekcyjnie perfekcyjną mamę, kobietę biznesu i blogerkę.
Kiedy dziewczynki postanowiły ściąć włosy, od razu pomyślałam o oddaniu ich na peruki dla chorych maluchów. Pomysł spotkał się z ogromnym entuzjazmem, ale na ścięcie musiały jednak poczekać kilka miesięcy, żeby włosy starszej nieco urosły. Akcja zakończyła się sukcesem, a ja mam dla Ciebie garść informacji o tym jak i gdzie oddać włosy na peruki dla dzieci.
Czasami tylko leżę na kanapie i tępo patrzę się w ekran telewizora. Nie, żeby jakoś bardzo interesowała mnie treść audycji. Po prostu nic innego zrobić nie mogę. Myśli w mojej głowie kłębią się jak szalone, a poczucie obowiązku wierci dziurę, przez którą za chwilę wystrzeli z mojej czaszki. Mimo to, ja leżę na tej cholernej kanapie i nie jestem w stanie się podnieść.
Wiem, że wciąż wierzysz, że on się jeszcze zmieni. Że przyjdzie w bukietem, pocałuje i nigdy już nie poczujesz jego ręki na policzku. Będzie miły i szarmancki, opiekuńczy i ciepły. Większość kobiet wierzy, że tak właśnie będzie. Żyją nadzieją, że to się kiedyś skończy, że to wcale nieprawda. Kończy się zazwyczaj zupełnie inaczej...